انواع فیبریلاسیون دهلیزی را می‌توان در دسته‌بندی‌های مختلفی قرار داد. فیبریلاسیون دهلیزی نوعی آریتمی یا ضربان قلب نامنظم است. اغلب فیبریلاسیون باعث می‌شود که قلب به طور غیرعادی تندتند بزند. پزشکان قبل از این‌که بتوانند بهترین درمان را شناسایی کنند، باید نوع فیبریلاسیون دهلیزی را تعیین نمایند. چهار نوع اصلی فیبریلاسیون دهلیزی شامل پاروکسیسمال، مزمن، مزمن بلندمدت و دائمی است. همچنین این نوع بیماری به دودسته دریچه‌ای و غیر دریچه‌ای دسته‌بندی می‌شوند. در برخی از افراد فیبریلاسیون دهلیزی هیچ‌گونه علائمی ایجاد نمی‌‎کند و پزشک ممکن است آن را از طریق آزمایش سایر موارد شناسایی کند. در ادامه قصد داریم به معرفی انواع فیبریلاسیون دهلیزی بپردازیم:

انواع فیبریلاسیون دهلیزی کدام‌اند؟

فیبریلاسیون دهلیزی پاروکسیسمال

 
 
پاروکسیسم، دوره ناگهانی از یک بیماری یا علامت است. فیبریلاسیون پاروکسیسم شامل یک بی‌نظمی در ضربان قلب است که به طور ناگهانی شروع و خودبه‌خود برطرف می‌شود. ضربان نامنظم قلب ممکن است از چند ثانیه تا چند ساعت و حتی یک هفته طول بکشد. در این نوع فیبریلاسیون فرد مبتلا علائم قابل‌توجهی ندارد و امکان دارد نیازی به درمان نداشته باشد. بااین‌حال، پزشک ممکن است داروهای ضدانعقاد را برای سخت لخته شدن خون تجویز کند. استفاده از داروهای ضدانعقاد ممکن است به جلوگیری از سکته کمک کند. این امکان وجود دارد اپیزودهای این نوع فیبریلاسیون دهلیزی به طور متناوب و در فواصل نامنظم رخ دهند. تقریباً نیمی از منابع مطمئن همه موارد فیبریلاسیون دهلیزی پاروکسیسمال هستند. اولین خط درمان برای فیبریلاسیون دهلیزی پاروکسیسمال بدون علامت، ممکن است تغییرات سبک زندگی مانند حذف کافئین و کاهش استرس، علاوه‌بر داروها به‌عنوان اقدامات پیشگیرانه باشد.

فیبریلاسیون دهلیزی مزمن

فیبریلاسیون دهلیزی مزمن به طور خودبه‌خود شروع می‌شود. اپیزودهای A-fib دائمی هستند و حداقل هفت روز طول می‌کشند و ممکن است به‌خودی‌خود پایان یابند. مداخلات پزشکی مانند کاردیوورژن که در آن پزشک ضربان قلب شما را شوک می‌دهد، ممکن است برای متوقف کردن یک دوره حاد و مداوم Fib-A موردنیاز باشد. تغییرات سبک زندگی و داروها ممکن است به‌عنوان اقدامات پیشگیرانه مورداستفاده قرار گیرند. به‌طورکلی امکان دارد فردی نیازی به درمان نداشته باشد، اما به‌احتمال زیاد به دارو یا روشی برای بازگرداندن ریتم طبیعی قلب نیاز است. داروهایی مانند مسدودکننده‌های بتا و کانال کلسیم می‌توانند به کنترل ضربان قلب فرد کمک کنند. معمولاً پزشک داروهای ضدانعقاد را برای جلوگیری از لخته شدن خون تجویز می‌کند. همچنین داروهای ضدآریتمی، پزشک ممکن است روشی مانند کاردیوورژن را توصیه کند که شامل استفاده از شوک الکتریکی هم‌زمان برای کنترل ریتم شنوایی است. گزینه دیگر فرسایش کاتتر است که در آن جراح هر بافتی را که باعث ریتم نامنظم قلب شود را از بین می‌برد.

فیبریلاسیون دهلیزی مزمن طولانی‌مدت

فیبریلاسیون دهلیزی مزمن بلندمدت حداقل یک سال بدون وقفه دوام می‌آورد. اغلب با آسیب ساختاری قلب همراه است. درمان این نوع Fib-A می‌تواند چالش‌برانگیزترین باشد. داروهایی برای حفظ ضربان یا ریتم طبیعی قلب اغلب بی‌اثر هستند. ممکن است به درمان‌های تهاجمی بیشتری نیاز باشد. اگر تا این زمان، داروها، کاردیوورژن، ابلیشن کاتتر، کاشت ضربان‌ساز و سایر تکنیک‌ها قادر به بازگرداندن ریتم طبیعی نباشند و بعید به نظر می‌رسد که این اتفاق بیفتد، ممکن است پزشک پایان‌دادن به تلاش‌ها برای کنترل آریتمی را توصیه کند. اگر فرد با این امر موافقت کند، فیبریلاسیون دهلیزی مزمن بلندمدت تشخیص داده می‌شود. پزشک همچنان ممکن است دارویی تجویز کند که هدف آن کنترل ضربان قلب و جلوگیری از لخته شدن خون باشد.

فیبریلاسیون دهلیزی دائمی

هنگامی‌که درمان ضربان یا ریتم طبیعی قلب را بازیابی نکند، فیبریلاسیون مزمن طولانی‌مدت می‌تواند دائمی شود. در این صورت، شما و پزشکتان تصمیم می‌گیرید که اقدامات درمانی بیشتر را متوقف کنید. این بدان معناست که قلب شما همیشه در حالت فیبریلاسیون دهلیزی قرار دارد. بر اساس تحقیقات انجام شده، این نوع فیبریلاسیون دهلیزی ممکن است منجر به علائم شدیدتر، کیفیت پایین زندگی و افزایش خطر یک رویداد قلبی بزرگ شود.

فیبریلاسیون دهلیزی دریچه‌ای و غیر دریچه‌ای

اگر فیبریلاسیون دهلیزی غیر دریچه‌ای باشد، به این معناست که از مشکل دریچه قلب یا دریچه جایگزینی ناشی نمی‌شود. فیبریلاسیون دریچه‌ای ناشی از مشکل دریچه قلب است نظیر تنگی دریچه میترال که در آن خون کافی نمی‌تواند از دهلیز چپ به بطن چپ منتقل شود. هر نوع فیبریلاسیون دهلیزی می‌تواند دریچه‌ای یا غیر دریچه‌ای باشد. از نکات بسیار مهم این‌که پزشکان قبل از توصیه طرح درمانی، باید تعیین نمایند، مشکل دریچه‌ای یا غیر دریچه‌ای است. در حال حاضر داروهای جدیدتری باهدف جلوگیری از لخته شدن خون در دسترس هستند، اما سازمان غذا و دارو (FDA) آن‌ها را به‌عنوان یک درمان ایمن و مؤثر برای A-fib غیر دریچه‌ای تأیید نکرده است.

مقایسه انواع فیبریلاسیون دهلیزی

تفاوت اصلی بین چهار نوع فیبریلاسیون دهلیزی مدت‌زمان اپیزود است. برخی از افراد برای مدت طولانی دچار فیبریلاسیون دهلیزی می‌شوند و هیچ علامتی را تجربه نمی‌کنند. درحالی‌که برخی دیگر پس از یک دوره کوتاه علائم خود را نشان می‌دهند. به‌طورکلی، هرچه فیبریلاسیون دهلیزی طولانی‌تر باشد، احتمال بروز علائم بیشتر می‌شود. هدف از درمان انواع فیبریلاسیون دهلیزی بازگرداندن ریتم طبیعی قلب، کاهش ضربان قلب و جلوگیری از لخته شدن خون است که امکان دارد منجر به سکته شود. پزشک شما ممکن است داروهایی را برای جلوگیری از لخته شدن خون و درمان هرگونه بیماری زمینه‎ای نظیر بیماری قلبی، مشکلات تیروئید و فشارخون پیشنهاد دهد، اما بسته به نوع A-fib شما، تفاوت‌هایی در گزینه‌های درمانی وجود دارد. در ادامه قصد داریم به تفاوت‌های اصلی بین 4 نوع فیبریلاسیون دهلیزی بپردازیم: